Kadından imam olur mu?
Caminin kadın-dostu olması gerektiğine, cumanın hanımlara açık olması gerektiğine, cenaze [...]
“Din” ne değildir?
Din, 'borç' anlamındaki 'deyn'den kök alır. Din, varlığının kendine borç [...]
“Ama anne ayaklarının altındaki benim cennetim!”
Cennet ayaklarının altında ya sevgili anneciğim, bunu bilerek yürü. Adımlarına [...]
“Ene’l Hakk!” -yine, yeni, yeniden
“Ben düşsüz bir uykunun gecesinden sonra, dün burada olan aynı [...]
Bozulmayan Oruçlar Hatırına
Senai Demirci’nin “Oruç Çiğnemek Sakızı Bozar mı Hocam?” isimli kitabı din ve medya ilişkisini hiçbir ayrıntıyı atlamadan, oldukça nüktedan ve toplumun her kesiminin anlayacağı bir biçimde sıkmadan fakat aynı zamanda basitleştirmeden anlatan bir kitap olarak karşıma çıktı. Akademik çalışmaların arasında boğulurken, bazen sayfalarca makaleyle anlatılmaya çalışılanın iki cümlede anlatıldığı “lafı gediğine koyan” eserleri gözden kaçırabiliyoruz.
Bir ‘trol’ nasıl yetişir?
Çabuk inanırlar, geç anlarlar. Çok inançlı ve az anlayışlıdırlar. İçlerindeki derin öz-değer aç[l]ığını değerli bildikleri bir siyasal/sportif gruba taraftar olarak, karşı-grubu kötüleyerek doyurmak isterler. Troller bu özellikleriyle siyasal cepheleşmelerin göze çarpan, önde gelen araçları haline gelirler. Birbirlerini diyalektik olarak beslerler; sürekli kötüleyecek "öteki" ihtiyacını birbirlerinin yüzünde bulurlar.
İltifat
1. Gördüğün, küçük de olsa, o güzel şeyin bana yakıştığını söylüyorsun; varlığımı önemsiyorsun. 2. O güzelliği görecek dikkatinin olduğunu hatırlatıyorsun; beni güzel gören seni güzel güzel görmemi umuyorsun. 3. Bu güzelliğin bende hep var olması gerektiğini, var olabileceğini, çoğalabileceğini vurguluyorsun; sessizce “adam ol!” ev ödevi veriyorsun bana.
cennette bir gün
Yeniden duydum sesi. “Kendi gözlerine sığınamıyorsan, sığınacağın başka göz var mı ki…”
İNNÂ LİLLAH VE İNNÂ İLEYHİ RACİÛN
""innâ lillah ve innâ ileyhu raciûn" ayetini duyar duymaz, içimiz [...]
Sence ben “dindar” mıyım?
Senin, kendini baştan yetkilendirip ‘dindarlık’ sepetine koyarak aşağıladığın, ibadet ve ubudiyet, kalbi olan bir insanın, var edilişine verdiği ‘adamca’ bir mukabeledir. Secde etmek, benim marjinal ya da uçuk davranışım değil; var edilmişliğime karşı sorumluluğumdur.
